لفور سلاملفور دوست داشتنی و زیبا

شعر محلی سری 3

تلا ونگ بزو،فرو بورده شو،مه یار نمو
خروس می خواند و شب به پایان رسیده است

دل پر درده،بورده بورده،مه چش سـو
دلم پر درده وقتی رفت نور چشمانم را با خودش برد

بسکه هارشیمه دراز راهره،بسکه ونگ هدامه دل جه خداره
از بسکه چشمم به راه بود از بس که خدا را صدا زدم


لینگ بیّه لر، درد بیته سر
پاهام بی حس شده و سردرد گرفته ام

کنـه ور باهورم شـه حال و کاره،خـدایا بـرسـن مـه جـان یـاره
برای چه کسی از حال و روزم بگویم خدای یارم را به من برسان

دلــداره ور ، دل زنـــده پــر
برای دلبرم دلم پر می زنه


هاکرده غم مه دلّ پر،شه جان جه من بهیمه سر
غم وجودم را گرفته و از جانم سیر شدم

خدا مه یار دره کجه،هاکرده چه وه انده در
خدایا یارم کجاست چرا اینقدر دیر کرده

خدا مه یار دره کجه،هاکرده چه وه انده در
خدایا یارم کجاست چرا اینقدر دیر کرده

شیشک بیّه گوم،شو بیّه تموم،وا بیّه روز
ستاره های آسمون گم شدند و روز پیدا شد

آفتاب بزو سـر،روجا بیته پر،دل دارنه سـوز
خورشید آمد و ستاره روجا پر زد و دلم پر سوز است


مثــال چلچــلا دل زنـده پـرپـر،خوانه پر بکـشه یـار خـانه ســر
مثل پرستو دلم پر کشیده و میخواد روی بام خونه یارم بشینه

وه هسّه مه دل قرار
او قرار دلم هست

خستگی درشونه مه تن جا والله،وقتی که یار دنه خدا قوّت با
خستگی از تنم بیرون می رود وقتی یارم می گوید خدا قوت

خدا وره مه وسّـه دار
خدایا او را برایم نگه دار

هنـا انا مه جان یـار،که اسّـائه مـه انتــظار
هنوز یارم نیومده شاید به انتظارم جایی دیگر است

برو برو هنیش مه ور،که بیره تا مه دل قرار
بیا بیا کنارم بنشین تا دلم قرار گیرد

برو برو هنیش مه ور،که بیره تا مه دل قرار
بیا بیا کنارم بنشین تا دلم قرار گیرد

رفت و روش وسّه،ای وونی خسّه،مه ور هنیش
دیگه جایی نرو بیا دوباره خسته میشی کنارم بشین



غصّـــه نـدارمـه،تـا تـره دارمـه،شــه چش پیــش

تا تو پیش چشام هستی غصه ای ندارم

ته مه چش سو و دل قراری،مره پیر هاکردچشم انتظاری
تو نور چشام و قرار دلم هستی وچشم انتظاری برای تو پیرم کرده

دراز شـو نشـومبـه خـو
شبهای طولانی تا صبح بیدارم

چنـده پرمهـریا شـیرین زوونی،به قربون ته وا ته مهـربونی
چقدر مهربون و شیرین زبانی قربونت برم ای مهربون


ته نوّی چش ندارنه سو
تو نباشی چشام بی نوره

ته هسّی مه دل قرار،مه نوبهار مه جان یار
تو قرار دل من و نو بهارم هستی


برو که دم غنیمته،فلک ندارنه اعتبار
بیا که فرصت را غنیمت بدانیم چرا که فلک اعتباری ندارد
__________________
دلم کسی رو میخواد،کسی که از جنس خودم باشه...
نفسش گرم بعضی وقتا سرد...
دلش شیشه ای...کمی شاعر...
گونه هاش بارونی... ذهنش جسور...
دستاش کمی سرد...
نگاهش ستاره باران باشه...
 

دلم یک ساده دل می خواد...!!!

+++++++++++++++++++++++++++++++++++

سفر بورده مره ناته که شونه ..........................خـدا عاشـقـی چـه زاره
نا پیغومی بی اشته نا نشونه ...........................شه جان ونگ هاده خداره
ز بس هارشیمه را ره مه د تا چش دیگه تاره..............تـه غـم ره بــلاره
مگه تومبه بـَوینم دیگه خالی ونه جاره........................ندارنی ته چاره
__________________
دلم کسی رو میخواد،کسی که از جنس خودم باشه...
نفسش گرم بعضی وقتا سرد...
دلش شیشه ای...کمی شاعر...
گونه هاش بارونی... ذهنش جسور...
دستاش کمی سرد...
نگاهش ستاره باران باشه...
دلم یک ساده دل می خواد...!!!

+++++++++++++++++++++++++++++++

مه جانِ مار



رفيقِ خوب وباوفا مه جان ماره

عزيزترين خلقِ خدا مه جان ماره

اونکه با حال خسته ودست دَوِسته

هِدائِه روحم رِه جلا مه جان ماره

اونکه با جيب خالي وفقر ونداري

هاکاردِه خاکِم ره طلا مه جان ماره

اونکه با سجاده ي سبز ومُهرو تسبيح

همش هسه غرق دعا مه جان ماره

اونکه درون مشکلات خانواده

همش وُونه آخر فدا مه جان ماره

اونکه به هر نفس درون دشت وصحرا

مره زنده یواش صدا مه جان ماره
 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++

بیا بی تِه مِن اِفتاره نِمخوامبه........ وَنوشه بُوی صَراره نِخوامبه

مِه دل دَره دِواشی تِه مِنه وَر..........بَموندِستِن تیناره نِخوامبه

غلام گونه تِه مِه دارو نِداری ...........بی تِه مِن سوزِ دِنیاره نِخوامبه

غلام جباری پابندی

+++++++++++++++++++++++++++++++++

سفر بورده مره ناته که شونه ..........................خـدا عاشـقـی چـه زاره
نا پیغومی بی اشته نا نشونه ...........................شه جان ونگ هاده خداره
ز بس هارشیمه را ره مه د تا چش دیگه تاره..............تـه غـم ره بــلاره
مگه تومبه بـَوینم دیگه خالی ونه جاره........................ندارنی ته چاره

+++++++++++++++++++++++++++++++

هِوا سرد هسته سرکو زَنده وارِش** نِنه چَپون لَلِه وای نالِش
بورین اَمشو مِ دلخواه رِه بئورین** نا وَنگ وِرگ اِنه نا وَنگ گالِش

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

اونجه که سر دِنه بلبل وِنه سر خاشِه صِداره مازرونه
انجایی که بلبل صدای زیبایش را سر میدهد مازرونه

اونجه که دَپیته ویندی وِنه تَن سُوزه قِواره مازرونه
انجایی که بدنش را پیچیده در لباسی سبز میبینی مازرونه





اونجه که تِموم وِنِ تن رُوش کَشِنه چشمه ی اُوزنده سوسو
انجایی که در روی بدنش چشمه های اب درخشان جاری است

یا که وارنه وارِش و ویندی خانِک وِنه هِواره مازرونه
یا که وقتی باران میبارد هوای آن را خنک میبینی مازرونه






اونجه که بلبل و کُک زَنّه دُودُوک وَنه کوها سَر دسّه دسّه
انجایی که بلبل و کبک دسته دسته بر روی کوه ها آرام می دوند

یا که ویندی پرپری بُو کَشِنه دشت نِشاره مازرونه
یا انجا که پروانه را درحال بوییدن دشت نشا میبینی،مازرونه




اونجه که مِثّه بهشته هر کی بِه وِره بَوینه دل وُونه شاد

جایی که مانند بهشت است که هرکسی با دیدن آن شاد میشود

یا که مَس کانده وِنه بو پِه دِنه دل بِلاره مازرونه
یا جایی که بوی آن مست میکند ،گرمی و حرارت میبخشد،درد و بلا از آن دور باشد مازرونه

غلام جباری پابندی

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

امیری



امیر بئوته مه کار توکلیه توکل******بر خدا مدد مه یاعلیه
گننم دکاشتمه ملخ گردن بوریه*****غصه کار دنیا بخردن بی عقلیه

امیر بئوته مه مش وسه هزار بو***** مه نر کاهن مه کل وسه کاهار بو
دماوند کوه مه راغون اممار بو***** راغون بار هکرد امیر مه چارودار بو

فقیر بمیره هیچ کی خور ندارنه**** عروسی دارن سازو چمر ندارنه
سر شه برار هم خور ندارنه**** هفت پشت غره جای دیگر ندارنه

بلبل بئوته مه تن اتتا مثقاله**** مه مثقال تن هزار فکر و خیاله
هر کس عاشقی نکرده وه مرداله**** صدسال دووشه و فلک حماله

الان چند روزه که سروشته مه دل***** بی قراری مره هاکرده مطل
دوشن بزنم جمع بوه حاصل**** خیال خش بورم شه منزل

نماشون سر وره ره مار بزومه**** دریوی کلاک خد ره کنار بزومه

دست بر دامن پروردگار بزومه**** دوس سره پیش دل ره انار بزومه

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

از شعرهای مادربزرگم:


کیجا جان بِشناستِمِه ته سازِ صدا
بیَمومه بِریم هاکردمه سِما
الهی ته عاروسی بَوه عزا
ته رخت دَپوشِن سید و مُلا



*****************************


پنبه جارِ دِله ندومبه کی خوندِنه
وِنه صدا چَنده یارِ موندِنه
شِمان بورین بارین کِنه وِه خوندِنه
این بی حیاگیری وِنه وه موندِنه